Newsfeed

• modyfikacja definicji pracodawcy delegującego pracownika na i z terytorium RP – tzw. delegowanie łańcuchowe lub wielopoziomowe;
• rozszerzenie katalogu warunków zatrudnienia nie mniej korzystnych niż wynikające z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy[3] oraz innych przepisów o należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową oraz wynagrodzenie za pracę, przy ustalaniu którego bierze się poduwagę wszystkie składniki wynagrodzenia, w tym dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych;
• obowiązek zapewnienia delegowanemu pracownikowi wszelkich warunków zatrudnienia nie mniej korzystnych niż wynikające z przepisów Kodeksu pracy oraz innych przepisów regulujących prawa i obowiązki pracowników, w przypadku gdy okres delegowania na terytorium RP przekracza 12 miesięcy, a w razie złożenia Państwowej Inspekcji Pracy umotywowanego powiadomienia – 18 miesięcy;
• sumowanie okresów delegowania na terytorium RP przez danego pracodawcę do wykonywania tego samego zadania w tym samym miejscu (przy dokonywaniu oceny pod uwagę brana w szczególności tożsamość świadczonej usługi, wykonywana praca i adres miejsca jej wykonywania);
• rozbudowanie katalogu zadań i uprawnień Państwowej Inspekcji Pracy;
• obowiązki pracodawcy użytkownika w rozumieniu przepisów o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, a także sankcje za nieprzestrzeganie ich.

Wobec powyższego, Komisja Europejska wydawała „Krótki poradnik dotyczący delegowania”[4] oraz „Praktyczny poradnik dotyczący delegowania pracowników”[5]. Oba dostępne są już w języku polskim.

Choć podkreślono zapewnienie ochrony pracownikom delegowanym w czasie trwania delegowania w związku ze swobodą świadczenia usług poprzez ustanowienie bezwzględnie obowiązujących przepisów dotyczących warunków pracy oraz ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, komentowana dyrektywa jest kontrowersyjna. Eurodeputowany Zdzisław Krasnodębski w trakcie debaty w Parlamencie Europejskim w 2018 r. zauważył brak równowagi między ochroną praw pracowniczych a swobodą świadczenia usług[6]. Podkreślił, że zrewidowany akt stanie się „narzędziem chroniącym gospodarki bogatszych państw człon- kowskich przed bardziej konkurencyjnymi przedsiębiorstwami głównie z Europy Środkowo-Wschodniej, ale także z Portugalii i Hiszpanii”.

Wielokrotnie zaznaczano bowiem, że Polska od lat jest niekwestionowanym liderem pod względem liczby delegowanych do pracy w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Z danych opublikowanych przez ZUS wynika, iż w 2018 roku wydano ponad 600 tys. zaświadczeń A1[7]. Treść tego dokumentu wskazuje, ustawodawstwu, którego państwa w zakresie zabezpieczenia społecznego podlega dana osoba.

Stąd też w skardze wniesionej do Trybunału Sprawiedliwości[8] zarzucono wprowadzenie ograniczeń w swobodnym świadczeniu usług wewnątrz Unii w odniesieniu do obywateli państw członkowskich mających swoje przedsiębiorstwo w państwie członkowskim innym niż państwo odbiorcy świadczenia. Takie działanie zostało zakazane na mocy art. 56 TFUE. Ponadto wskazano, że „głównym celem zaskarżonych przepisów, odnoszących się do wynagradzania pracowników delegowanych, jest ograniczenie swobody świadczenia usług poprzez zwiększenie obciążenia usługodawców, tak by zlikwidować ich przewagę kon- kurencyjną wynikającą z niższych stawek płac obowiązujących w państwie siedziby”. W konkluzji uznano, że „zmiany te nie są uzasadnione nadrzędnymi względami interesu publicznego, w szczególności względami ochrony socjalnej pracowników i uczciwej konkurencji”, jak i naruszają wymóg proporcjonalności.

POBIERZ PEŁNY RAPORT ZA III KWARTAŁ 2020 R.

[1] Ustawa z dnia 24 lipca 2020 r. o zmianie ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2020, poz. 1423.

[2] EUR – Lex,  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniająca dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, Dz.U..UE.L.2018.173.16.

[3] Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, Dz. U. z 2020 poz. 1320, z późn. zm.

[4] Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Krótki poradnik dotyczący delegowania, 27.11.2019r.,https://op.europa.eu/pl/publication-detail/-/ publication/bdfce566-1198-11ea-8c1f-01aa75ed71a1/language-pl, dostęp: 17.09.2020 r.

[5] Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Praktyczny poradnik dotyczący delegowania pracowników, 4.12.2019r.,https://op.europa.eu/pl/publica- tion-detail/-/publication/8ac7320a-170f-11ea-8c1f-01aa75ed71a1/language-pl/format-PDF/source-156946624, dostęp: 17.09.2020 r.

[6] Senat Rzeczypospolitej Polskiej, Sprawozdanie nt. debaty w PE i przyjęcia tekstu ws. zmiany dyrektywy o pracownikach delegowanych (sprawozdanie nr 30/2018), https://www.senat.gov.pl/o-senacie/senat-i-ue/sprawozdania-stalego-przedstawiciela-kancelarii-senatu-przy-ue/sesje-parlamentu-europejskiego/, dostęp: 13.09.2020 r.

[7] Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Ponad pół miliona osób otrzymało zaświadczenia A1,29.03.2019r.,https://www.zus.pl/o-zus/aktual-nosci/-/publisher/aktualnosc/3/ponad-pol-miliona-osob-otrzymalo-zaswiadczenia-a1/2512742, dostęp: 17.09.2020 r.

[8] EUR-Lex, Sprawa C-626/18:Skarga wniesiona w dniu 3 października 2018–Rzeczpospolita Polska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?qid=1600421648532&uri=CELEX:62018CN0626 dostęp: 17.09.2020 r.